Ingrid van Wamel
de schoonheid en de troost
Het voelde zo herkenbaar toen Ingrid van Wamel vertelde: “In de afgelopen twee jaar, getekend door de pandemie, heb ik vele wandelingen in de natuur gemaakt.” De meeste mensen hebben toen de natuur ontdekt of herontdekt. De natuur was opeens veel meer dan een landschap, zij werd onze vriend, onze partner in woelige tijden, onze redding!
Ingrid van Wamel verkende haar omgeving met nog meer oog op detail. Wat haar opviel waren de dieren, vooral de vogels. In haar atelier was zij bezig met portretschilderkunst. Jaren geleden ontstonden deze portreten uit abstracte vormen, die in de loop der tijd figuren zijn geworden. In de afgelopen twee jaar keerden de afbeeldingen in de richting van realistische voorstellingen. Af en toe kijken de gezichten ons zelfverzekerd recht aan. De thematiek bleef dezelfde, maar de techniek en de algehele uitstraling is nu anders: gedetailleerder en kleurrijker.
Van Wamel’s werken uit de nieuwste serie kunnen wij zien als korte verhalen die allemaal eindigen met een vragende zin.
Een van deze is ietwat ongewoon: het stelt een zittende vrouw voor, gevangen in het net van Arabisch ogende patronen, met een eend op haar schoot. Dat schilderij kan als metafoor voor dit moment in de tijd gezien worden: de mensheid bevindt zich gevangen in een net van allerlei heftige gebeurtenissen en de natuur is ons letterlijk in de schoot geworpen om te troosten. En wat nu?
Marijana Drozdek, Kunsthistorica